2.4

Kwadrans później był w skrzydle szpitalnym. Cecile najwyraźniej już na niego czekała, bo gdy zapukał otworzyła mu ubrana w szpitalną pelerynę i szybko wyszła na zewnątrz.

– Ufff! Wreszcie wolna! – Odetchnęła i uśmiechnęła się. Rzeczywiście wyglądała na zmęczoną, nawet pomimo uśmiechu. – Co robimy?

– Jesteś bardziej śpiąca czy głodna?

– Jadłam obiad teraz z dzieciakami. I nie, nie chcę spać. Pisałam ci. Potrzebuję oderwać myśli od tego, co się dzieje, a jak zasypiam, to to wszystko wisi nade mną jak burzowe chmury.

– Jest tak źle? – spytał. Przez ostatnie dni zupełnie nie zastanawiał się nad sytuacją w szkole, a jedyne jego przemyślenia na temat epidemii były takie, że zabrała mu Cecile.

– Jest dziwnie. Ja się chyba nie nadaję na pielęgniarkę. Gdzie idziemy?

– W odpowiednie miejsce. Opowiadaj.

– Poppy nie jest pewna, co to za choroba. Powiedziałybyśmy, że to zwykła grypa, tylko te koszmary… Nie da się zbić gorączki i dzieci budzą się z krzykiem. Rozjechany chomik, śmiertelnie ranna sowa, przyjaciółka umierająca na gruźlicę… Wiesz, z jaką ulgą wczoraj w nocy zajmowałam się chłopakiem, któremu się całkiem połamała miotła? To znaczy we śnie. Bo wcześniej jedna ze starszych uczennic miała koszmar, że jej siostrzyczka też się dostała do Hogwartu i poszła do Zakazanego Lasu… No właśnie. Właśnie o tym nie chciałam mówić. Cały czas mam teraz włączone hasło, żeby nikt mi nie próbował czytać myśli, bo mam wrażenie, że mi zaraz głowa eksploduje. Tyle dookoła cudzych koszmarów, że wydaje mi się jakby próbowały wniknąć i do mojego mózgu.

– To w Nimbusie się nauczyłaś nakładać hasło? Pierwszy raz widziałem takie coś w praktyce.

– Tak, w pracy. W sumie każdy miał obowiązek się tego nauczyć. Taka jest chyba różnica między przemysłem a akademią. Chociaż może nie, nie wiem. W każdym razie tam się kierownictwo bało konkurencji, więc mieliśmy dość solidnie przygotowane szkolenia. Zresztą, jak się jest samotną kobietą w obcym kraju w firmie pełnej magów, to chętnie się ćwiczy samoobronę.

– W drugą stronę też was uczyli? To znaczy czytania myśli?

– Nie, nie byłam szpiegiem – roześmiała się. – Nigdy nawet nie próbowałam dla siebie samej, nie licząc jakichś kursów, gdzie łączyli nas w pary i każdy bardzo intensywnie myślał o ulubionym kolorze. Gdzie jesteśmy?

– Na miejscu.

Rozejrzała się dookoła. Byli na szczycie niewielkiego pagórka. Na tyle blisko zamku, że wcale nie czuła przebytej drogi, a jednocześnie na tyle daleko, że rozciągał się przed nimi piękny widok na teren Hogwartu. Mogli z daleka patrzeć w okna głównej części gmachu i obserwować małe figurki biegające po dziedzińcu.

– Odkryłem to miejsce jak już byłem nauczycielem – powiedział rozkładając swój płaszcz na trawie i wyjmując termos i metalowy pojemnik. – Lubię tu siadać. Ja widzę wszystkich i mam złudzenie, że panuję nad całym zamkiem. A oni widzą mnie i myślą, że nad nimi czuwam. Albo że ich kontroluję.

– A wolałbyś czuwać czy kontrolować? – spytała.

– Wolę, żeby myśleli, że mam nad nimi władzę. Proszę – podał jej aluminiowy kubek z gorącym i aromatycznie pachnącym napojem. Usiadła i ostrożnie wzięła go w dłonie.

– Dobre. Co to?

– Nazywa się “jak wyczarować kosz piknikowy w piętnaście minut”. Częstuj się.

Oprócz ziołowej herbaty były też ciasteczka z bakaliami. Jeszcze ciepłe.

– Pycha. Myślałeś kiedyś, żeby podać przepis na swoich zajęciach?

Spróbował sobie to wyobrazić. Nie mógł się nie roześmiać.

– Zepsułbym całą swoją reputację.

Czytaj dalej