3.15

Cecile roześmiała się. Najwyraźniej jej zwierzenia nie przemówiły do Snape'a. Nic dziwnego, ciężko ubrać w słowa krótką chwilę olśnienia. Nawet jeśli ten moment rzeczywiście zaowocował jej małym zwycięstwem, z którego do tej pory była dumna.

- Tramawajem. Niebieskim. W sensie koloru, a nie, że lata po niebie. Wiesz, co to jest, prawda?

- Oczywiście, że wiem, co to tramwaj, ale dlaczego? Dlaczego nie na miotle? Nie używaliście magii do przemieszczania się?

- I tak, i nie. Po prostu Zauberministerium, wiesz, tamtejszy odpowiednik naszego Ministerstwa Magii, zdecydowało, że praktyczniej będzie zaczarować mugolskie pojazdy niż borykać się z ciągle zwiększającą się ilością mioteł latających nad miastem. Podobało mi się to. W ogóle mają tam sporo ciekawych rozwiązań…

Przerwało jej nieśmiałe pukanie. I dobrze, pomyślała, bo ona mogłaby długo opowiadać o swoich doświadczeniach z emigracji i zapominała, że dla innych musi to być szalenie nudne.

- Proszę! - Snape krzyknął w kierunku drzwi. Do pokoju wszedł młody chłopak, który wyglądał, jakby zaraz miał się przewrócić o własne nogi i wyciągnął w kierunku swojego nauczyciela kilka pogniecionych arkuszy. Neville.

- Moje wypracowanie, panie profesorze - powiedział cicho i skulił się, jakby oczekiwał, że zaraz ktoś na niego nakrzyczy. Żal jej się zrobiło biednego ucznia. Uśmiechnęła się do niego, a on od razu zaczerwienił się po koniuszki odstających uszu.

- Możesz odejść, Longbottom - chłopiec wymknął się pospiesznie, a Snape wygładził papier i odruchowo przekartkował pracę. Nagle zmarszczył brwi i ze zdziwieniem przeczytał jakąś kartkę, a potem podał ją jej ze słowami:

- Co to jest, jak myślisz?

Przeczytała.

- Zdaje się, że odpowiedź na twoje pytanie. Jeśli się nie mylę, tak się właśnie przejmuje kontrolę nad umysłem prawie bez użycia magii.

Czytaj dalej