3.17

Snape po raz kolejny zeknął na leżący na blacie “oficjalny” list.

- Znasz to zaklęcie, prawda? - spytał.

Cecile wzruszyła ramionami.

- Znam. Wydaje się prostackie, nie? Jak z podwórkowych zabaw.

- Z zabaw? - To porównianie wydało mu się dość dziwne.

- No bo kto by niby oddawał innej osobie kontrolę nad sobą? Prawo do rzucania zaklęć na odległość? - Uśmiechnęła się blado. - Nie graliście w to? Powiedz: “Mens”, powiedz “mo, powiedz “de”... Nawet dzieciaki nie dawały się na to nabrać, nigdy nie słyszałam, by ktoś powtórzył do końca.

- Masz rację - przyznał. Choć nigdy się z tą grą nie zetknął, potrafił sobie wyobrazić, jak ktoś próbuje takich żartów. I faktycznie ciężko mu było uwierzyć, by ktoś mógł się na to nabrać na taką wersję. Ale fałszywa korespondencja to już trochę inna bajka. Nadal jednak miał wątpliwości. Dodał więc zdecydowanie: - Ja nigdy bym nie wypowiedział zaklęcia, którego pochodzenia nie znam.

Popatrzyła na niego uważnie.

- Nie - potwierdziła. - Ty nie jesteś spokojny i szczęśliwy. Nie ufasz nikomu i niczemu. Ale oni, uczniowie, czują się bezpiecznie i nie węszą wszędzie zagrożenia. Dlaczego mieliby cokolwiek podejrzewać?

- Ty byś wzięła taki list na poważnie? - spytał z niedowierzaniem.

- Nie wiem - odpowiedziała spokojnie. - Może. Teraz może tak.

Uśmiechnęła się do swoich myśli.

- A kiedyś? - spytał zaciekawiony, co jej się przypomniało.

- Jak się urodził Yannick - to był ciężki rok, pamiętasz? Dumbledore przesłał mi gratulacje i specjalne zaklęcie, które miało chronić przed jakimś nowym zagrożeniem, wtedy jeszcze nie wiedziałam jakim. List miał oficjalną pieczęć Hogwartu, sowa wyglądała znajomo… No i kto jeszcze mógł wiedzieć, że leżę w mugloskiej klinice? A mimo to nie zrobiłam nic, dopóki dyrektor osobiście nie potwierdził, że to od niego. To jest dopiero przewrażliwienie, prawda?

Patrzył na nią z zazdrością. Tak lekko opowiadała o swojej podejrzliwości! Dla niej to była przeszłość. A on ciągle, od tylu lat, wszystko sprawdzał i nie ufał tak naprawdę nikomu.

- Rodziłaś w zwykłym szpitalu? - spytał o pierwszą rzecz, która mu przyszła do głowy, bo nie bardzo chciał rozmawiać o tym, jak bardzo wolałby być spokojny i szczęśliwy.

- Moja mama miała sporo koleżanek po medycynie - wyjaśniła Cecile. - I bardzo szybko przekazała mnie pod opiekę jednej z nich. Swoją drogą, to kolejny przykład mugolskiej magii. Umówiłam się, że Yannicka urodzę we wtorek o 8:15, przyszłam rano a pani Monicka wszystkim się już zajęła.

Przez chwilę nie mógł uwierzyć, że rozmawia na takie tematy. Tym bardziej, że jego doświadczenia były zdecydowanie bardziej dramatyczne i nie miałby najmniejszej ochoty się nimi z kimkolwiek dzielić. Poród to było coś, co kojarzyło mu się jak najgorzej.

- No dobra, podsumujmy - powiedział więc ignorując odpowiedź na pytanie, które sam zadał.. - Ktoś wysłał te listy z Ministerstwa. Trzeba sprawdzić, ilu uczniów je dostało i kto z nich wypowiedział zaklęcie na głos. Twierdzisz, że co najmniej niektórzy.

- Tak - potwierdziła Cecile i zaczęła coś notować na leżącej przed nią kartce.

- Potem zaczęły się pojawiać w gazecie kolekcjonerskie karty. Wysyłała je ta sama osoba, której wcześniej ci naiwniacy oddali kontrolę. Dlatego zdjęcia na nich podziałały. Zgadza się?

- Do tej pory tak - powiedziała kontynuując swoje rysunki.

- Żeby sprowadzić na uczniów koszmary potrzebne jeszcze było, by patrząc na zdjęcie myśleli o kimś, albo o czmyś, kogo kochają. Jeśli nie było w nich emocji, to albo czar nie działał, albo jego działanie było niezauważalne. Ale jeśli się udało: to śniły im się straszne rzeczy. - zakończył tryumfalnie. Zagadka rozwiązana!

- Tylko po co? - Cecile spojrzała na niego sponad kartki pełnej rombów, strzałek i prostokącików.

Westchnął. Tego nie wiedzieli. Jedyny sposób na prowadzenie dochodzenia, jaki przychodził mu do głowy, to ściągnięcie na siebie tej koszmarnej gorączki. Ale zdecydowanie wolałby tego uniknąć!

Czytaj dalej