4.6

Cecile szła do Snape'a, ciągle jeszcze z głową pełną baśni. Cały wieczór czytała sobie opowieści z biblioteczki dla pacjentów, a potem rano jeszcze historie z listu od Yannicka.

- Słyszałeś kiedyś o Trediszynie? - spytała wchodząc do gabinetu.

- Nie, co to? - odpowiedział, spoglądając na nią znad jakichś papierów. Siedział przy biurku i najwyraźniej przeglądał korespondencję.

- Nie co, tylko kto. Sprytny gość. Ze starej szwajcarskiej legendy.

- Ja znam tylko Willhelma Tella - powiedział nieuważnie, wciąż zajęty swoją robotą.

- O! Gdzie słyszałeś? - spytała zaskoczona. Ona o tej bajce usłyszała dopiero na emigracji.

- Od ojca. To o tym facecie, który strzelał z łuku do jabłka na głowie swojego syna, prawda?

- Tak, zgadza się. Podobała ci się?

Wzruszył ramionami.

- Nieszczególnie. To właśnie taki typ zachowania jaki lubił mój ojciec. Zwłaszcza gdy przychodzili jego koledzy.

- Co robił twój ojciec?

- Nieważne. Co z tym Szyszynkiem?

- Trediszynem - wróciła do opowieści. Bardzo ją kusiło, by popytać Snape'a więcej o jego rodzinę, bo nigdy wcześniej nie miałą okazji niczego się dowiedzieć. Nie wyglądało jednak, by on chciał kontynuować ten temat, a jakoś niezręcznie było jej wracać do tego. - Ponoć znaczy “trzynasty”, tylko nie wiem, czy po niemiecku czy retoromańsku. Bo to bajka z Engadyny.

- To tam gdzie twój syn ma praktyki, tak? - spytał, podając jej jakąś przesyłkę.

- Nie, no co ty, to dokładnie na drugim końcu Szwajcarii. Koleżanka mu opowiedziała nową wersję, ona stamtąd pochodzi - bezmyślnie rozdarła kopertę i wyciągnęła zawartość. Na wierzchu leżała reklama najnowszego zaklęcia dodającego dźwięk do magicznych zdjęć, z przykładowymi obrazkami rozbawionych dzieciaków. Ciekawe, czy ta koleżanka to coś poważnego, czy tylko kolejna z długiej serii platonicznych znajomości? Zamyślona spojrzała jeszcze raz na reklamę i przypomniała sobie jeszcze całkiem małego Yannicka, jak skakał po łóżku machając zabawkową różdżką i krzycząc: “A mój drugi tata umie pokonać wszystkich wrogów, o tak!” i musiała uśmiechnąć się do swoich wspomnień.

Pod spodem była jakaś jeszcze kartka. Najpierw doznała tego dziwnego uczucia, jakby człowiek przez chwilę spadał na dno głębokiej studni, potem zobaczyła Kartę Bohatera z Dumbledorem o nienaturalnie krzywym uśmiechu, a dopiero potem zrozumiała co się stało. Zawsze w ten sposób reagowała, gdy ktoś rzucał na nią czary wbrew jej woli!

Odetchnęła głęboko.

- Czytałeś mój list, prawda? - spytała w napięciu.

- Jaki list?

- Zostawiłam ci wiadomość. Tu na stole. Wczoraj.

- Tu? - spytał, niepewnie wskazując na blat. Leżała tam sterta pogniecionych papierów zaplamionych herbatą. - Czytałem list od Poppy, leżał na wierzchu. Otwarty. Usiadła na swoim miejscu, zdecydowanie woląc tę rozmowę przeprowadzać na siedząco.

- Severus. Musimy porozmawiać!

- Nie wiedziałem, że to nie do mnie! - zaprotestował. - Zresztą, przecież nie było tam nic osobistego!

- Nie o tym mówię - machnęła ręką. - Pod spodem był list ode mnie. Do ciebie. O tym, co wczoraj odkryłam - że zdjęcia mogą rzucać czary. Same zdjęcia.

- Nie mogą.

Wczoraj jeszcze nie była pewna, czy jej podejrzenia są słuszne. Teraz nie miała wątpliwości. Zdjęcie z Karty Bohatera rzuciło na nią jakieś zaklęcie. Czuła to.

- Nie miałam pewności, czy dobrze pamiętam z czasów szkolnych, więc wczoraj wzięłam podręcznik i czytałam linijka po linijce. O ten!

Rozejrzała się po pokoju i wskazała na książkę, która z niewiadomych powodów leżała pod stolikiem. Zdziwionym wzrokiem popatrzył na jej stopy.

- Tam jest rozdział, co robić, by mieć kontrolę nad treścią swoich snów. I jest to bardzo skomplikowane, trzeba wyekstrahować kanwę wspomnienia, trzeba ją zakląć w odpowiedni sposób, trzeba przygotować czary wspomagające i jeszcze parę kroków, których nie pamiętam. Ale wiesz co jest na końcu? Po prostu rzucasz ten czar myśląc o tym czymś, co ma ci się przyśnić i różdżką dosnuwasz pozostałe składniki.

- I co z tego?

- Jak to co? Jeśli ktoś ma zawczasu przygotowane wszystkie składniki, jeśli ma kanwę jakiegoś koszmaru, to tylko pyk - macha różdżką przez zdjęcie i znika, zostawiając niewinny obrazek. Pisałam ci o tym przecież!

- Gdzie pisałaś?! - Snape powoli zaczynał wyglądać na zdenerwowanego.

- Tutaj! Wczoraj tu na stole zostawiłam informację, żebyś nie otwierał przypadkiem tych przesyłek!

- To nie trzeba było jej przykrywać innym listem - powiedział niecierpliwie. - I co, teraz oboje będziemy mieć koszmary?

- Ty też wyjąłeś nową Kartę Bohatera?

- Tak. Ale przecież tego chcieliśmy, prawda?

- Czego? - Cecile poczuła się zdezorientowana.

- Przekonać się na własnej skórze, o co chodzi w tych czarach. Czego oni chcą od uczniów - powiedział. I nagle się podniósł i zaczął szykować do wyjścia. Wychodząc odwrócił się jeszcze - Cecile, głupio, że nie przeczytałem listu. Ale teraz muszę pomyśleć. Sam.

Czytaj dalej