5.10

Lena siedziała w kąciku na progu drzwi i już tylko leciutko pociągała nosem. Na dworze zrobiło się ciemno, a jedynym źródłem światła na klatce schodowej były wąskie okienka w grubych murach. Dziewczynka przestała już tęsknić za domem, a za to zaczęła się bać, jak wróci do sypialni. Kiedy już prawie zaczynała panikować zobaczyła na półpiętrze światło i usłyszała znajome głosy.

– Tu nas chyba nikt nie usłyszy? – spytał Nero.

– Nie, w te strony rzadko ktokolwiek zachodzi, mówiłam Ci. Znalazłeś coś? – odpowiedziała mu Jenny. – Da się tu gdzieś usiąść?

– Tylko na ziemi. Ale nie ma co siadać. Nic mi się nie udało znaleźć. Albo ta mapa jest do kitu, albo coś robimy źle.

– Pokaż! – dziewczyna wyciągnęła w jego kierunku rękę. Podał jej złożoną kartkę. Rozłożyła ją i przyjrzała jej się dokładnie.

– Oglądałem to ze wszystkich stron. To nie ma sensu.

– Ale to musi być Hogwart! Co by to mogło być innego? To zaznaczone miejsce musi być dostępne z którejś z sypialni Slytherinu.

– Obejrzałem wszystkie ściany. Rzucałem czarami jak szalony. Obstukałem nawet niektóre miejsca. Nie ma ani drzwi, ani nawet pusto brzmiącego miejsca. Zupełnie nie wiem, o co w tym chodzi.

– Może powinniśmy iść tam razem?

– Chcesz iść ze mną do mojej sypialni? – Nero spytał wyraźnie rozbawiony.

– A, co, nie chciałbyś?

– Jenny, wiele osób by mi zazdrościło, a kilka wystarczająco mocno, żeby donieść Snape'owi. A nigdy nie zgadniesz, czy będzie wtedy w nastroju, by mi pogratulować, czy zagrozić wyrzuceniem za złamanie regulaminu. A zresztą, nie chcesz, żeby o tym się dowiedziała twoja mama prawda?

– Nie – dziewczyna westchnęła. – A jakby pójść wtedy, gdy nikogo tam nie ma? Albo gdy wszyscy śpią?

– W nocy chyba byłoby najbardziej podejrzane… Ale rzeczywiście, w trakcie śniadania mogłoby się udać. Wiesz co, może jednak weź to i poczytaj jeszcze raz. – podał jej jakiś prostokątny przedmiot. Druga mapa? Książka? – Może coś ci wpadnie do głowy.

– Może to nie ta książka? – spytała Jenny z powątpiewaniem

– Musi być ta. Głos w mojej głowie wciąż mi powtarzał: “Szukaj na parapecie, szukaj na parapecie, kolorowa okładka”. Nic innego tam nie było. Tobie nic nie mówił?

– Mnie tylko ktoś się dopytywał, czy cię kocham.

– No to mu powiedziałaś. Ja też.

– A może chodzi o to, że za mało się kochamy? Rozumiesz, “żar rodzącej się miłości”.

– Jenny, kocham cię szalenie, wiesz przecież o tym! – Nero się roześmiał.

– Ja Ciebie też, ale może nie o to im chodzi? – dziewczyna spytała niepewnie.

– Nie wiem. Weź książkę i poczytaj jeszcze raz. Może ty znajdziesz coś interesującego. Jenny i Nero zaczęli powoli schodzić, a Lena bardzo cichutko podążyła za nimi, starając się ciągle być w cieniu, ale nie tracić z oczu blasku ich latarni. Już nie była smutna ani przestraszona. Ciekawiła ją TAJEMNICA.

Czytaj dalej