6.1

Snape obudził się z poczuciem całkowitego szczęścia. Przez chwilę leżał jeszcze w łóżku, ale niesamowita energia rozsadzała go i wzywała do akcji. Wyskoczył z posłania i błyskawicznie się ubrał. Przyczesał włosy przed lustrem, z zadowoleniem wpatrując się w swoje odbicie. Lubił tego faceta. Lubił siebie całym sercem i co ważniejsze, wiedział, że ma do tego uczucia solidne podstawy.

Wziął z komody list od Cecile i jeszcze raz go przeczytał. “Wygraliśmy! Severus, wygraliśmy! Voldemort pokonany na zawsze. Dzięki tym sekretom, które mi wyjawiłeś udało mi się go zmienić w garść prochu! Przy śniadaniu będziemy świętować, a Tobie wszyscy będą dziękować. Przyjdź na czas. Wygraliśmy!”

Jak przez mgłę przypominał sobie, że jednak zdecydował się opowiedzieć Cecile o swoich najskrytszych marzeniach. O tym, czym zajmował się w Kenilworth, o tym, co chciał osiągnąć i co myślał, że umie już zrobić. I nie żałował, wiedział, że może jej zaufać, że znalazł w niej prawdziwego przyjaciela.

Spojrzał na zegarek i zorientował się, że powinien już być w jadalni. Kiedy dobiegł na miejsce ze zdziwieniem odkrył, że za drzwiami rozwieszona jest gruba purpurowa zasłona.

- To kurtyna - powiedział ktoś szeptem i zakrył jego oczy dłońmi. - Nie patrz jeszcze, zaraz będzie twoja kolej.

Pomyślał sobie o tym, co go czeka. Pewnie dostanie order. Może też ogromny bukiet kwiatów? Czy przyjechali ludzie z ministerstwa? Dumbledore wreszcie spojrzy na niego z szacunkiem, a nie z politowaniem zmieszanym ze współczuciem. Inni nauczyciele będą mu zazdrościć, może niektórzy z nich uświadomią sobie, jak bardzo go nie doceniali. Uczniowie zobaczą w nim bohatera. A on będzie mógł im powiedzieć… Co powinien powiedzieć? “Dziękuję tym wszystkim, którzy mnie przez lata wspierali”? Lubił stwierdzenia spełnione w próżni. Ale jeszcze trzeba wspomnieć o wkładzie Cecile…

Stał z zamkniętymi oczami, aż nagle poczuł, że ktoś wyciąga mu z ręki różdżkę. Zrobiło mu się chłodno, chciał okryć się płaszczem, ale ramiona miał gołe. Wtedy usłyszał głos Cecile.

- A teraz wręczę nagrodę dla największego głupca w historii Hogwartu! Proszę państwa, przed wami Severus Snape, groźny nauczyciel Eliksirów, człowiek, którego nikt nie lubi i nikt nie traktuje poważnie!

Otworzył oczy, kurtyna już była prawie całkiem odsłonięta. Stał na podeście i widział morze złośliwie roześmianych twarzy patrzących na niego z nieskrywaną satysfakcją. Spojrzał w dół - stał w samej bieliźnie, a na piersi miał zawieszoną dużą plakietkę z różowymi literami. Wolał nie widzieć, co było na niej napisane. Chciał ze złości rzucić na nich wszystkich niewybaczalny czar, ale nie mógł wykonać ruchu. Zresztą, nie miał też czym czarować. Cecile stała z przodu sceny w czerwonej wieczorowej sukni, włosy miała upięte w misterną fryzurę, w którą wetknięta była jego różdżka. Obok niej stał jakiś brodaty facet (to ten ze zdjęcia!) i obejmował ją bezceremonialnie.

- A wiecie, czego jeszcze się dowiedziałam o waszym kochanym profesorze? Nie tylko bez problemu dał sobie wmówić, że jest zdolny pokonać samego Czarnego Lorda. Wiecie co go fascynuje? Nie uwierzycie, chyba jednak w jego żyłach płynie zbyt wiele mugolskiej krwi …

Poczuł, jak szumi mu w uszach. Nie słyszał wyraźnie, co dalej mówiła, ale wiedział przecież, o czym ona opowiada. Wszyscy się śmiali. Wyraźnie widział ich nieprzyjazne twarze. Młody Potter, Gryfindorczycy… Minerva, Dumbledore, nawet jego własna grupa, nawet Slytherynianie się z niego nabijali. Chciał zapaść się pod ziemię, chciał po prostu przestać istnieć, czuł jak jego świat, misternie tworzony przez tyle lat, rozpada się na drobne kawałki. Krzyknął na cały głos.

Wtedy właśnie się obudził.

Czytaj dalej

Ciąg dalszy w czwartek, 26.11.2015
Można komentować anonimowo.
Polub Limotini na facebooku.