8.5

Severus cierpliwie czekał, aż pani Malfoy dopije swój trunek.

– Słyszałam, że mój syn zachował się nieodpowiednio i chciałeś ze mną o tym rozmawiać – powiedziała wreszcie.

Skinął głową. Czekał. Nie bardzo wierzył, by przyjechała do Hogwartu tylko w celu rozmowy o Draco, o której on sam całkowicie zapomniał.

– Słyszałam też, że wczoraj w sali Slytherinu miała miejsce mała katastrofa budowlana. Jakaś komnata została całkowicie zniszczona. Czy to prawda?

Ponownie kiwnął głową. O, to już zaczynało być ciekawsze.

– Czy ten pokój – z namysłem dobierała słowa – rzeczywiście przestał istnieć?

– Obawiam się, że już go nie ma – odpowiedział zgodnie z prawdą. Dziś rano wspólnie sprawdzili, że nie da się wejść od strony makiety, a Cecile swoimi sposobami, w które na wszelki wypadek wolał nie wnikać, dowiedziała się od Harrego, że ukrytej sali “po prostu już nie ma”.

Pani Malfoy wyjęła z torebki kartkę i podała mu.

– Czy w tej komnacie albo w jej pobliżu, znaleźliście może coś takiego?

Na stronie narysowana była wyciągnięta dłoń, na której leżała oprawiona w srebro perła na cienkim łańcuszku. Pod obrazkiem napisano:

Czytelniku, jeśli widzisz powyżej amulet, to jest on wciąż wart poszukiwań. Jeśli zaś dłoń jest pusta, oznacza to, że ktoś cię ubiegł i skorzystał z jego magicznej mocy.

– Co to jest? – spytał.

– Czy znalazłeś taki amulet? – powtórzyła w napięciu.

– Nie. Nie znalazłem i jestem przekonany, że jeśli tam był, to droga do niego jest już całkowicie zamknięta – powiedział zdecydowanie i patrzył, jak z jego rozmówczyni wyraźnie odpływa nadzieja.

Zerknął jeszcze raz na kartkę. Lewa strona była trochę nierówna, jakby została wyrwana, a nie przecięta. Miał przed oczami brakującą stronę z książki Minervy!

– Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie wcześniej? – spytał. – Mogłem pomóc.

– Nie wiedziałam, czy nadal mogę ci ufać – powiedziała niepewnie.

– Skąd miałaś książkę?

– Mój mąż dostał ją na przechowanie już dawno temu.

– Dlaczego teraz zdecydowałaś się ją wykorzystać? Czy to Draco podrzucił ją do infirmerii?

Skinęła głową.

– Dostałam polecenie, by spróbować odnaleźć tę perłę. Ale nie chciałam w to mieszać mojego syna. Myślałam, że sama…

– To było głupie. Powinnaś była przyjść do mnie na samym początku. Wiedziałbym, jak to znaleźć. Nie przez te idiotyczne Karty Bohaterów.

– Domyśliłeś się? – spytała z przestrachem.

– Oczywiście – powiedział pewnym tonem, choć domyślił się przecież dopiero parę sekund wcześniej – Obawiam się, że teraz jest za późno. Nawet gdyby właściwi ludzie wypowiedzieli odpowiednie zaklęcie, to miejsca, gdzie można by szukać skarbu już nie ma.

– Rozumiem – pani Malfoy odstawiła kieliszek zdecydowanym ruchem.

– Poczekaj! – powstrzymał ją. – Po co ci była ta gorączka?

– Jaka gorączka?

– Narcissa, nie ma sensu ściemniać. Sama się przed chwilą przyznałaś, że to twoja sprawka. Do czego Ci było potrzebne to, że ludzie chorowali, kiedy spoglądali na Karty Bohaterów?

– Chorowali? – spytała niepewnie i Snape'owi wydawało się, że zbladła. Bardzo szybko jednak odzyskała równowagę. Wstała i powiedziała stanowczo:

– Nie mam pojęcia o czym mówisz. Do widzenia.

Czytaj dalej


Można komentować anonimowo. Każdy komentarz ma dla mnie znaczenie.